رموز و اشارات عرفانی در غزلیات فخرالدین عراقی

تأمل دراندیشه­های شاعران از پژوهش­های مهم ادبی به شمار می آید .یکی از این اندیشه­ها یا مضامین، عرفان است.عرفان با ادبیات بویژه ادبیات فارسی پیوندی ناگسستنی دارد.از زمانی که عرفان راه خود را درشعر فارسی باز­کرد و مضامین عرفانی برپایۀ عشق به ذات پروردگار به رشتۀ نظم کشیده شد ، ادبیات فارسی شکوفا شد وتکامل یافت .یکی از شاعرانی که می­توان اشارات عرفانی را در اشعارش به خصوص غزلیاتش دید، فخرالدین عراقی - شاعر قرن هفتم هجری قمری-است . اشعار این شاعر عارف علی­رغم جایگاهی که در غزل عرفانی دارد تاکنون از این نظر بررسی نشده است .نگارندگان در این تحقیق سعی کرده­اند تا رموز و اشارات عرفانی در غزلیات عراقی را بازنمایند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که خمیرمایۀ اصلی غزل عراقی را عرفان و ذیل آن عشق به خصوص عشق حقیقی یا عرفانی تشکیل می­دهد ومضامین قلندری، خمریه، بی­ارزشی دنیا و امور مادی، وحدت وجود، فنا و بقا، تجلی، ذکر حق و رازپوشی عارفانه از دیگر مضامین عرفانی غزلیات او است.